Szalone lata i czas bicia rekordów

W latach 20. i 30. Renault koncentruje się na biciu rekordów prędkości i konstruuje spektakularne Renault 40CV Type NM – pogromcę rekordów w roku 1926. Ten jednomiejscowy samochód wyposażony w 9-litrowy silnik, posiadający aerodynamiczne nadwozie i odsłonięte koła, w czasie 24 godzin pokonuje trasę ze średnią prędkością 173 km/h. To imponujący wynik jak na samochód tamtych czasów.

Model Nervasport

W latach 30. Renault produkuje gamę pojazdów o nazwie Nerva i kontynuuje walkę o bicie kolejnych rekordów na drogach Europy i Afryki. Model Nervasport o liniach nadwozia czerpiących inspirację z lotnictwa, wyposażony w 8-cylindrowy rzędowy silnik jest o dwie dziesiąte sekundy od zwycięstwa w Rajdzie Monte-Carlo w 1932 roku. Natomiast już w 1935 roku samochód ten zwycięża w Rajdzie Monte-Carlo i Liège-Rzym-Liège oraz kończy Rajd Maroka na drugim miejscu, za Bugatti.

Na torze Montlhéry okazuje się jeszcze bardziej skuteczny. W kwietniu 1934 roku specjalnie przygotowany
na tę okazję Nervasport bije kilka rekordów wyścigów wytrzymałościowych we wszystkich kategoriach. Samochód pokonuje ponad 8 000 km w 48 godzin, ze średnią prędkością przekraczającą 160 km/h
i z maksymalną prędkością ponad 200 km/h. Dynamiczna linia nadwozia tej maszyny będzie miała wpływ na kształt przyszłych samochodów Renault.

Renault Etoile Filante

W latach 50. Renault powraca do swych pionierskich ambicji i bije kolejne rekordy. Renault Etoile Filante – samochód zbudowany po dwóch latach testów w tunelu aerodynamicznym
– we wrześniu 1956 r. staje na wyschniętym dnie słonego jeziora w Bonneville (w stanie Utah
w USA). Ten niecodzienny pojazd o imponującej linii nadwozia został zbudowany na rurowej ramie
i wyposażony w dwa duże tylne stateczniki podobne do konstrukcji stosowanych w samolotach. Pod nadwoziem zbudowanym z poliestru kryje się potężnej mocy turbina rozwijająca 270 KM przy
28000 obr./min oraz układ przeniesienia napędu Transfluide. Kolejnym zapożyczeniem
z aeronautyki jest wykorzystanie paliwa lotniczego. Dzięki ruchowi obrotowemu turbiny samochód nie ulega żadnym drganiom w czasie jazdy. Już podczas pierwszych prób konstruktor tego pojazdu, Jean Hébert, ustanowił nowy rekord prędkości wynoszący 308,85 km/h. Jest to nadal niepobity wyczyn!

Równolegle Renault triumfuje w rajdach. Marka wystawia do licznych zawodów nowatorski model Dauphine z silnikiem umieszczonym z tyłu. Samochód ten zdobywa cztery pierwsze miejsca
w wyścigu Mille Miglia i wygrywa w rajdzie Tour de Corse w 1956 roku, a dwa lata później zajmuje pierwsze miejsce w legendarnym Rajdzie Monte-Carlo.

Początki współpracy z Gordinim

W końcu lat 50. Amédée Gordini, twórca samochodów wyścigowych noszących jego nazwisko, opracowuje radykalną wersję modelu Dauphine. Związek Renault-Gordini okazuje się owocny
i doprowadza do skonstruowania legendarnych R8, R12 i R17 Gordini. Model R8 Gordini zachwyca zwłaszcza w rajdach, w wyścigach górskich i na torze. W 1966 roku ogromna popularność tego samochodu skłania markę Renault do stworzenia zawodów Pucharu Renault 8 Gordini jako pierwszej promocyjnej formuły wyścigowej.

W roku 1971 silnik z Renault 12 Gordini zostaje wykorzystany w bolidach uczestniczących w pierwszych Mistrzostwach Francji Formuły Renault. Z tej szkoły jazdy sportowej wyjdzie wielu przyszłych mistrzów kierownicy, w tym Jacques Laffite, Jean Ragnotti, Alain Prost, Sebastian Vettel, Kimi Räikkönen czy Lewis Hamilton. W krótkim czasie siedziba firmy Gordini w Paryżu okazuje się zbyt ciasna jak na ambicje tej sportowej marki. Na nową siedzibę zostaje wybrana lokalizacja w miejscowości Viry-Châtillon. Zbudowany tam zakład zostaje otwarty 6 lutego 1969 roku. Staje się siłą napędową przyszłych sukcesów firmy.

W początkowym okresie Renault skupia się na budowie 2-litrowego silnika V6, oficjalnie zaprezentowanego w styczniu 1976 roku. Jednostka ta okazuje się bardzo konkurencyjna w prestiżowych Mistrzostwach Europy Samochodów Sportowych dla samochodów z silnikami o pojemności 2 litrów. Następnie Renault przystępuje do Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych FIA, w których pojawia się nowa wersja silnika z turbodoładowaniem.

Renault Sport powstaje w 1976 roku. W tym samym roku uruchomiony zostaje program budowy jednomiejscowego bolidu wyścigowego. Pierwszym etapem są Mistrzostwa Europy
Formuły 2 z wykorzystaniem silnika V6.

Zwycięstwo w Le Mans i początki w F1

Samochody Renault z silnikiem turbo okazują się niewiarygodnie szybkie w wyścigach Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych FIA. Zdobywają liczne pole position i uzyskują najlepsze czasy okrążenia. Wszystkie te czynniki zapewniły w 1978 roku historyczne zwycięstwo w 24-godzinnym wyścigu w Le Mans Didierowi Pironiemu i Jean-Pierre’owi Jaussaudowi. Drugie Renault zakończyło go u stóp podium. Po tym sukcesie, o którym głośno było w departamencie Sarthe, Renault mogło skoncentrować się na kolejnym etapie rozwoju sportowego – Formule 1.

Od wielu lat regulamin techniczny tej dyscypliny sportu dopuszczał zastosowanie silnika turbo, lecz do tej pory nikt nie ośmielił się wykonać tego kroku. Nikt przed Renault. Od 1976 roku francuski producent przeprowadza na torze dyskretne próby nowej wersji silnika
V6 o pojemności 1,5 litra. Na kolejny sezon zaplanowanych jest kilka startów.

Napędzany silnikiem V6 turbo samochód RS01 debiutuje w Grand Prix Wielkiej Brytanii w 1977 roku.   Prowadzony przez Jean-Pierre’a Jabouille’a samochód, określany mianem „żółtego imbryka”, wprawdzie nie dotarł do mety jako pierwszy, lecz zrobił duże wrażenie. W czterech innych Grand Prix do zakończenia tego sezonu Renault zdobywa cenne doświadczenia. Nauka trwa jeszcze przez cały sezon 1978, aż w końcu Jabouille zdobywa swe pierwsze punkty dla Renault w F1, a zarazem pierwsze dla silnika turbo, kończąc na czwartym miejscu wyścig o Grand Prix Stanów Zjednoczonych. Przejście na podwójne turbo podczas Grand Prix Monako w 1979 roku stanowi znaczący postęp. Zespół uporał się wreszcie z problemami czasu reakcji silnika i Jabouille odnosi swe pierwsze, historyczne zwycięstwo na własnym terenie po starcie z pole position w wyścigu w Dijon.

Rallying to victory

Równolegle Renault kontynuuje starty w rajdach. Marka zdobywa tytuł mistrzowski w kategorii producentów w Rajdowych Mistrzostwach Świata w 1973 roku. W roku 1977 Guy Fréquelin osiąga tytuł mistrza Francji w rajdach za kierownicą Alpine A310 Grupy 5. Renault 5 Alpine jest również bardzo popularne za sprawą Jeana Ragnottiego, zdobywcy drugiego miejsca w Rajdzie Monte-Carlo
w 1978 roku oraz zwycięzcy tego rajdu w 1981 roku, a także wyścigu Tour de Corse w roku 1985 za kierownicą Renault 5 Turbo.

Renault angażuje się również w rajdy terenowe, jak Paryż-Dakar. W 1982 roku słynny afrykański rajd wygrywa prywatna załoga braci Marreau, startująca za kierownicą Renault 20.

Inwestycje Renault zaczynają się zwracać również w Formule 1. W 1983 roku marka zajmuje drugie miejsce za sprawą Alaina Prosta, zwycięzcy czterech Grand Prix, który kończy sezon, tracąc dwa punkty do Nelsona Piqueta z trzema wygranymi wyścigami. W tym samym roku Renault nawiązuje współpracę
z Lotusem i po raz pierwszy dostarcza silniki dla innego zespołu. Potem pojawiają się kontrakty
na dostawy silników dla zespołów Ligier i Tyrrell. Podczas Grand Prix Portugalii w 1985 roku Ayrton Senna odnosi swoje pierwsze zwycięstwo w F1, jadąc bolidem z silnikiem V6 Renault. Brazylijczyk staje się jednym z odkryć tego sezonu w Formule 1. Pod koniec 1985 roku zespół fabryczny kończy swoją działalność, by skoncentrować się na roli dostawcy silników. W 1986 roku trio Senna-Lotus-Renault okazuje się najszybsze – Brazylijczyk zdobywa osiem pole position.

F1 – czas zwycięstw

Renault wkracza oficjalnie do Formuły 1 pod koniec lat 80., tym razem wspólnie z zespołem Williams. Już od pierwszych startów nowy zespół zdobywa dwa zwycięstwa w Grand Prix, po których następują kolejne dwa w 1990 roku. Nigel Mansell, który zna silniki Renault z czasów startów w zespole Lotus, dołącza do Renault w końcu roku.

Rozpoczyna się pasmo wspaniałych sukcesów. Pod koniec 1991 roku Williams-Renault jest już duetem nie do pokonania. W 1992 roku Mansell wygrywa bezapelacyjnie sezon, zdobywając już w sierpniu dla Renault swój pierwszy tytuł mistrza świata.

 Dawny kierowca Renault, Alain Prost, przechodzi do zespołu Williams w 1993 roku. Zanim przejdzie na sportową emeryturę, również zdobywa mistrzowski laur. W następnych latach przychodzą kolejne zwycięstwa i tytuły mistrzowskie: w 1996 roku – Damon Hill, następnie w 1997 – Jacques Villeneuve. Williams-Renault jest także najlepszy wśród konstruktorów w latach 1992, 1993, 1994, 1996 i 1997.

W 1995 roku Renault umacnia swą pozycję w F1, nawiązując współpracę ze stajnią Benetton. Michael Schumacher zdobywa tytuł mistrza w klasyfikacji kierowców, a zespół Benetton jest najlepszy wśród konstruktorów. Wraz w dwoma partnerami, Renault zdobywa sześć kolejnych tytułów mistrza świata
w latach 1992-1997. Między 1995 a 1997 rokiem marka Renault wygrywa 74% wyścigów.

Renault wycofuje się oficjalnie z tej dyscypliny sportu w końcu sezonu 1997 roku. Williams, Benetton,
a później nowy zespół BAR, będą korzystały z silników pochodzących z Renault pod markami Supertec, Mecachrome i Playlife. W Viry-Châtillon dział badawczo-rozwojowy opracowuje przyszły program uczestnictwa w F1.

Jednocześnie Renault na przestrzeni całej dekady odnosi sukcesy w rajdach, a wśród nich spektakularne zwycięstwo Maxi Mégane w wyścigu Tour de Corse w 1997 roku.

Powrót do F1

Kolejny raz oficjalna nieobecność Renault na liniach startowych nie trwa długo. Na początku 2001 roku marka zapowiada zakup zespołu Benettona, by powrócić do stawki jako zespół konstruktorski. W tym samym sezonie Renault dostarcza silniki do Enstone, a w następnym roku powstaje całe nadwozie bolidu pod nazwą Renault F1 Team. Zakład konstruujący układ jezdny pozostaje w Wielkiej Brytanii
i współpracuje z działem budowy silników w Viry-Châtillon.

W 2003 roku Fernando Alonso zdobywa w Malezji pierwsze pole position dla zespołu. Młody Hiszpan dokonuje jeszcze większego wyczynu na Węgrzech, gdzie zapewnia pierwszy sukces zespołowi Renault F1 Team. W kolejnym roku Jarno Trulli odnosi zwycięstwo dla Renault podczas najbardziej prestiżowego w sezonie wyścigu Grand Prix w Monako.

W 2005 roku Alonso jest nie do pokonania: zostaje mistrzem świata kierowców, a Renault zdobywa tytuł mistrzowski wśród konstruktorów, po ośmiu wygranych wyścigach przez Hiszpana i jego kolegi z zespołu, Giancarlo Fisichelliego.

 Mimo istotnej zmiany technologicznej, jaką było przejście z silników V10 na V8, Renault kontynuuje swe sukcesy w 2006 roku. Po ośmiu wygranych wyścigach Renault walczy z zespołem Ferrari o mistrzostwo
w każdej klasyfikacji. Innowacje francuskiej marki zwyciężają, kolejny raz przynosząc ponownie oba tytuły.

Renault, mające duże doświadczenie w dostarczaniu silników do wielu zespołów, podpisuje umowę na dostawy silników do Red Bull Racing w 2007 roku. W krótkim czasie granatowe bolidy okazują się bardzo mocne. W 2010 roku Vettel kończy sezon jako zwycięzca i jest najmłodszym mistrzem świata w historii tej dyscypliny. Zespół Red Bull-Renault zdobywa tytuł mistrzowski w klasyfikacji konstruktorów.

Gdy Renault koncentruje swą działalność na dostarczaniu silników, Sebastian Vettel okazuje się absolutnie bezkonkurencyjny w mistrzostwach świata, bijąc wszelkie rekordy i zdobywając cztery tytuły
z rzędu w kolejnych latach – do 2013 roku. Oprócz zespołu Red Bull Racing, Renault jest dostawcą zespołów Lotus F1 Team, Caterham F1 Team oraz Williams F1 Team. W ciągu całego okresu stosowania silników V8 jednostka zaprojektowana i zbudowana przez 250 inżynierów z Viry-Châtillon nieprzerwanie dominowała na torach, wygrywając ponad 40% wyścigów i zdobywając rekordową liczbę pole position.

Poza wyścigami F1

Renault Sport Technologies nadal opracowuje samochody wyczynowe do różnego rodzaju zawodów, takich jak Formuła Renault 2000 czy Clio Cup. W rajdach Clio Super 1600 szybko osiąga znaczące sukcesy, zdobywając kilka międzynarodowych tytułów mistrzowskich w latach 2003-2005.

W 2005 roku połączenie zawodów Eurocup Formula Renault V6 oraz World Series by Nissan doprowadziło do stworzenia Formuły World Series by Renault. Jako imprezy dostępne bezpłatnie dla szerokiej publiczności, World Series by Renault od jedenastu lat łączą w sobie wyścigi na wysokim poziomie wyczynowym, pokazy F1 i atrakcje dla całej rodziny. Są one również kuźnią talentów
i przyszłych gwiazd F1 rozpoczynających swoje kariery w świecie sportu samochodowego.

Na progu nowej przygody

W 2014 roku Formuła 1 przechodzi prawdziwą rewolucję wraz z wprowadzeniem awangardowej technologii w konstrukcji silników.

Nowa jednostka napędowa marki Renault w F1 łączy w sobie konstrukcję dawnej generacji silników doładowanych, mocnych silników elektrycznych oraz złożonych układów odzyskiwania energii w celu ograniczenia zużycia paliwa o 40%, przy zachowaniu zbliżonych osiągów i właściwości dynamicznych.

Renault nadal dostarcza silniki dla zespołu Red Bull Racing, jego siostrzanej stajni Scuderia Toro Rosso oraz zespołu Lotus F1 Team, jednak walka na torze jest bardzo trudna. Po dogłębnej analizie strategii działania, Renault zapowiada w końcu 2015 roku swój powrót do F1 w charakterze konstruktora kompletnego bolidu.

Od 2016 roku Renault startuje jako Renault Sport Formula One Team.

 Biorąc pod uwagę wszystkie sukcesy z minionych lat, celem zespołu jest wykorzystanie istniejących zasobów marki i nadanie im nowej dynamiki. Długa i bogata historia sportowych osiągnięć inspiruje
i motywuje nowy zespół.

Źródło: Renault